Monty

In 1989 speelde in de Monty Marche funèbre pour chat, de legendarische eerste productie van De Vereniging van Enthousiasten voor het Reële en het Universele. Nu, 17 jaar later, kijken we vol verwachting uit naar de come-back van dit collectief.

Een jonge man komt naar de stad. Zonder naam, zonder adres, zonder werk: Hij is naar de stad gekomen om te schrijven. Hij schrijft. Of beter gezegd, hij schrijft niet. Hij staat op het punt om dood te gaan van de honger.

Hij zwerft door de straten van de stad. Hij spreekt luidop tegen zichzelf. De mensen hebben schrik voor hem en gaan hem uit de weg. Wanneer hij door toeval toch geld heeft, geeft hij het weg. Hij is uit zijn kamer gezet. Als hij eet kotst hij meteen alles uit. Hij heeft een relatie met een meisje, maar er komt niets van tenzij vernedering. Hij heeft honger. Hij vloekt op de wereld. Hij gaat niet dood. Hij is een kunstenaar.

Naar ‘Memoires van Stefan Czarniecki’ van Witold Gombrowicz.

‘t Is jeugd, ‘t is Werther.

‘t Is volwassen, ‘t is Van Gogh.

‘t Is Raskolnikov, ‘t Is Odysseus

‘t Is wat de meeste kunstenaars drijft.

‘t Zijn de Sirenen.

‘t Is ‘The Art of Hunger’.

‘Wat belangrijk is, denken wij, is niet zozeer een cultuur te verdedigen die nog nooit een mens gered heeft van de honger maar om aan die cultuur ideeën te onttrekken met een even dwingende kracht als die van honger.’