Monty

Na Indie, een voorstelling die ons uitverkochte zalen bracht, programmeren we Moe maar op en dolend, recent werk van weerbarstig Abattoir Fermé. Het Mechelse collectief heeft er een handje van weg de toeschouwer in de gordijnen te jagen met zijn karakteristieke, donkere (realistische, zo u wil) kijk op de wereld. Met Moe maar op en dolend zet de acteursgroep nu ook een belangrijke en gewaagde stap in hun zoektocht naar een eigen theatertaal. Woorden zijn dit keer overbodig. De macht aan het beeld! Het rauwe beeld, dat  plakt op uw netvlies,

dat pakt op uw adem en uw zintuigen prikkelt. Of zoals Liv Laveyne schreef in De Morgen: In Moe maar op en dolend wordt nauwelijks een woord gesproken, wat niet betekent dat deze voorstelling zwijgt. Abattoir Fermé koppelt inhoud los van verhaal of taal. Moe maar op en dolend is Twin Peaks puur geserveerd en ‘who’s Bob?’ blijft een mysterie. Als de mond vol tanden is, dan bijt het beeld. Niet alleen het beeld, maar ook het verhaal en de geluidsmontage van KRENG bouwen zich in deze voorstelling op volgens de associatieve logica van een droom. Of nachtmerrie, want Moe maar op en dolend sluit u op in een achterkamertje van het onderbewustzijn, waar herinneringen parten spelen en de horror in elk hoekje op de loer ligt. Drie suggesties van mensen bewegen er zich voort tegen een achtergrond van geweld, fantasie, dood en verstoorde erotiek.

Zonsondergang op Marriage Mountain
De rook van een afgebrande wereld trekt langzaam op
De geschiedenis is opgegeten en de laatste held verdwenen
Wat rest zijn cold cases, schimmen
en dromeloze nachten
Ne wereld waarin ge niet kunt slapen,
uw ogen open, uw tanden afgeslepen

Van en met Mieke Laureys, Tine Van den Wyngaert, KRENG, Joost Vandecasteele & Stef Lernous
I.s.m. kc nOna, Nieuwpoorttheater en Mechelen 2005, Stad in Vrouwenhanden