Monty

| zittend concert |

Soms ontdek je heel onverwacht een groep of een artiest, waarvan je eerst heimelijk trots bent dat jij een van de ingewijde fans bent, maar waarvan je tegelijk de naam van de daken wilt schreeuwen. Wie de theatervoorstelling Maanziek heeft gezien, herkent dat gevoel. Daarin gaf Wannes Cappelle, aan de zijde van Wouter Deprez, een ontwapenende inkijk in de poëtische en melodische pracht waarvan zijn liedjes bol staan. Het eerste album van Cappelles groep Het Zesde Metaal (Akattemets) werd niet voor niets door Focus Knack tot ‘meest onderschatte plaat van 2008’ gebombardeerd.

Bijna vier jaar later heeft Het Zesde Metaal (met aanwinsten Tom Pintens, Filip Wauters, Tim Vandenbergh en producer Robin Aerts) een vervolg aan dat straffe debuut gebreid. Op Ploegsteert graaft Cappelle nóg dieper in hart en hoofd, zowel bij zichzelf als bij zijn publiek. De vruchten van zijn gepieker over de Grote Gevoelens zijn stuk voor stuk uitgepuurde pareltjes. Cappelle legt vingers op wonden en windt er geen doekjes om. Dat is ook niet nodig, want hij stelpt ze op tijd en stond met al even rake ontroering. En dankzij zijn schier onuitputtelijke arsenaal aan dichterlijke vondsten – ‘We lopen hand in hand en zwijgen mond op mond’, om er maar één te noemen – zorgt Cappelle ervoor dat een glimlach uiteindelijk altijd de bovenhand haalt. Het Zesde Metaal blijven onderschatten wordt wel héél moeilijk.

Bovendien stelt Stijn Dierckx enkele van zijn allerschoonste schilderijen, waaronder ook datgene wat op de cd-hoes van Ploegsteert prijkt, tentoon. 

www.hetzesdemetaal.be