Monty

€16 | €12 | €10

Ken je de wetten van de tragedie nog? Ze zijn het onderwerp van Discordia’s nieuwste voorstelling. Dit geeft de legendarische theatergroep mee:

een moderne revue naar antiek voorbeeld. een spel met de wetten van de tragedie. vele spectaculaire taferelen in het hier en nu.

de eenheid van handeling houdt in dat er een enkel handelingsverloop zal zijn. dat niet doorkruist of omlijst wordt door nevenhandelingen. de onderdelen van de aktie moeten zo gepresenteerd worden dat bij verwisseling of weglating van delen een ander totaalbeeld zou ontstaan (aristoteles).

de eenheid van tijd bepaalt dat het tijdsverloop van de handeling in het stuk een totaal van 24 uur niet mag overschrijden. neoklassieke en postmoderne critici hanteren de strengere norm van 12 uur of verlangen dat de speelduur met werkelijke duur van de oorspronkelijke handeling zal samenvallen.

volgens de door de 16^de-eeuwse theoretici uit de eenheid van tijd afgeleide eenheid van plaats, dient de handeling zich op één enkele plaats af te spelen. gebeurtenissen van belang die zich elders voordoen, kunnen bijv. door een bode worden verteld (bodeverhaal, teichoskopie)

in elke moderne dramaturgie is die orde nog te vinden.
niettegenstaande:

‘er bestaat zoiets als orde in de kunst, maar geen zuil in een griekse tempel staat precies op de plek waar hij was bedoeld’.
ritme in de poëzie is tegelijk ontregeld ritme. disharmonie is een esthetisch principe.
the force of art arises from shocks and disturbance which it gives to our perception. viktor shklovsky (1893/1984) noemt het via hegel en marx ‘ostranenie’ (vervreemding). het woord dat onze moderne kunst beheerst.

Maatschappij Discordia bestaat uit Jan Joris Lamers, Matthias de Koning, Annette Kouwenhoven, Jorn Heijdenrijk en Miranda Prein.

In 1982 richten Jan Joris Lamers en Matthias de Koning Maatschappij Discordia op. Hun allereerste voorstelling, An Ideal Husband van Oscar Wilde werd gespeeld door een volledige cast van mannelijke regisseurs (met naast Lamers en De Koning onder andere Gerardjan Rijnders, Frans Strijards, Ger Thijs en Titus Muizelaar), een legendarisch geworden project dat nieuwe wegen opende, niet alleen voor een andere manier van acteren maar ook voor een andere manier van omgaan met het repertoire van theaterteksten. In die werkwijze verwerft de speler een grote autonomie, wordt de tekst gezamenlijk en zeer aandachtig gelezen rond de tafel, wordt er weinig op de vloer gerepeteerd om het acteerwerk zo fris mogelijk voor het publiek te brengen, wordt een vrije en open band met de theatertraditie aangegaan.

Deze nieuwe werkwijze, waarvan de groep Maatschappij Discordia de meest uitgelezen promotor werd, heeft daarna school gemaakt. Groepen als tg STAN, de Roovers, Cie. Marius in Vlaanderen en ’t Barre Land, Dood Paard en Monk in Nederland zijn zondermeer schatplichtig aan hun werk. Al deze groepen werk(t)en zonder regisseur: centraal staat de autonome relatie die de spelers in onderling overleg aangaan met de tekst. Zo ontstaat een gemeenschappelijke dramaturgie die zo onbevangen mogelijk voor het publiek wordt gebracht. Binnen de gemaakte afspraken behoudt de speler tijdens de voorstelling zijn vrijheid in doen en laten.

Helaas werden de middelen van Discordia in de laatste desastreuze, subsidieronde in Nederland volledig geschrapt. Reden te meer voor Monty om dit gezelschap te blijven steunen.