Een stap terug | nabeschouwing residentie Enrica Camporesi

Enrica Camporesi werkte in residentie bij Monty aan een nieuw project: !oertaal: oefeningen#1. Op 4 februari deelde ze reeds een eerste verslag, waarin ze de grote lijnen van haar onderzoek schetst. Nu sluit ze af met een nabeschouwing van de eerste etappe in haar creatieproces en deelt ze de bevindingen, verlangens en prikkels van haar artistiek onderzoek.

Enrica Camporesi, 1 maart 2021:

"Ik moet vertragen en een stap terug zetten, naar de oorsprong van mijn zoektocht.   

Ik wil dat Oertaal een verhaal van complexiteit en niet van chaos wordt. Een verhaal over voortdurend veranderende en verloren rollen, die de voorstelling vooruit helpen als een wandelstok in een bos van kruisende betekenissen.  

Ik heb de narratieve vorm van een mythe nodig als een mindset, niet alleen als vorm. Binnen het vereenvoudigende narratieve kader van de mythe wil ik een open ruimte bouwen om complexiteit te ervaren. Daarom heb ik besloten om binnen de voorstelling een soort linguïstisch filosofisch laboratorium te activeren. Een gespreksruimte waarin het publiek en ik – voor eventjes –  samen thuishoren.  

De meertaligheid van de voorstelling stelt voortdurend de verbondenheid tussen mezelf en het publiek in vraag. De tekst in het Nederlands, Engels, Italiaans en met geïmproviseerde vertalingen in Frans, Arabisch of andere talen, daagt me uit om permanent in de semi-improvisatie te blijven. Ik heb besloten om nooit dezelfde tekst in dezelfde taal te herhalen.  

Ik heb een kader gecreëerd met een fictieve mythe, een verzonnen traditie en een personage. In de loop van de voorstelling smelt dat personage, de Oermoeder, in de vulkaan van taal, tijd en theater. Ze wordt een pretext om het over de dynamiek van naamgeving en betekenisdeling te hebben. Ik geef mezelf vaak structuren om binnen die structuren te mogen vechten.

De ruimte van theater lijkt me de geschikte plaats voor bricolage, om opnieuw te beginnen en de stukken taal en betekenis in een nieuwe volgorde te lijmen.  

Tijdens de residentie ben ik mezelf als onderzoekster tegengekomen en nu worstel ik met het gewicht van autobiografisch materiaal.  

De verleiding om alleen bij schrijven te blijven is groot. Maar ik voel dat ik deze vragen pas echt kan beantwoorden door het maken en het luidop delen met anderen. Waarschijnlijk moet ik me nog verder verdiepen in het schrijven als performative act.  

Mijn probleem met schrijven is dat ik mijn cognitieve antwoorden, de woorden op papier, de theoretische verklaringen, de logische analyses niet meer vertrouw. Ze doen me denken aan verouderde, vaderlijke en paternalistische figuren, aan de alwetende vertellers, aan de voortvluchtige goden.”