Monty

Een disfunctioneel gezin heeft zich teruggetrokken in een Zuid-Afrikaans droomhuis. Achter hoge muren die de rest van de wereld buitensluiten, hebben de vader, de moeder en de twee volwassen zoons alle tijd om zich op elkaar te richten en zich te storen aan hun onvrede en frustraties. Door het gezin loopt een barst van gemankeerd kunstenaarschap en onvervuld verlangen. Ze zwelgen in zwakte.

Geïnspireerd door onder andere Eugene O’Neills drama Long day’s journey into night (1941) maakt Dood Paard een geheel nieuw stuk. Het verhaal wordt verknipt, vervormd en voorzien van allerlei performatieve extra’s, die minstens zoveel met onze werkelijkheid te maken hebben als met het denkbeeldige leven van een kunstenaarsfamilie in Kwazulu-Natal.

In die Nag gaat over beklemming en verdoving, over afkeer en onlosmakelijke verbondenheid en over de tijd die voorbij gaat maar nooit een probleem oplost. En zoals altijd gaat het bij Dood Paard over verlangen, over streven naar schoonheid en geluk en over een hardnekkig besef van tekortschieten.

Credits: Gillis Biesheuvel, Marien Jongewaard, Joachim Robbrecht, Manja Topper, Julian Maiwald, René Rood
Tekst: Rob de Graaf
Vertaling naar het Zuid-Afrikaans: Catherine Henegan

Dood Paard is een Amsterdams toneelgezelschap. De stijl van Dood Paard kan herleid worden tot een aantal uiterlijke elementen: de logoachtige affiches van Kuno Bakker, de bij elkaar geraapte toneelbeelden, de open houding van de spelers naar het aanwezige publiek. Elke voorstelling is een expliciete poging van de spelers om zich tot de wereld van nu te verhouden. In ieder stuk en achter elke verkleedbril blijven de acteurs als individuele persoonlijkheden voelbaar en zichtbaar. Iedere handeling en iedere uitgesproken zin is bedoeld om de geesten van de spelers/makers te scherpen en daarmee de geest van het publiek.
Met hun collectieve werk- en organisatievorm creëren de leden van Dood Paard een utopische samenleving. Tegelijk staan hun voorstellingen midden in de rauwe werkelijkheid van nu en treden de spelers op als deelnemers aan hetzelfde dagelijkse leven als de toeschouwers. Ze tonen hoe ze zich laten beïnvloeden door reclameslogans en politieke beloftes, hoe machtsmechanismen werken en hoe idealen kunnen verworden tot holle frasen.
De kritische houding ten opzichte van de wereld waarin wij leven is in de ogen van de Dood Paard-leden de eerste voorwaarde om theater te maken. Maar die kritiek wordt gedragen door een groot en aanstekelijk optimisme ten aanzien van de (mentale) kracht van het individu, dat met zijn denkvermogen en creativiteit elke tragedie kan overstijgen.