Monty

Twee mannen.
Ze willen een huis bouwen.
Ze verzamelen bouwmateriaal om een constructie te maken waar ze zich thuis voelen.
Waar ze beschermd zullen zitten tegen de buitenwereld.
Een aantrekkelijk huis ook, waar ze graag naar binnen gaan.
Ze doen dat samen.
Maar aan welke voorwaarden moet dat huis voldoen?
Hoe maken ze iets waar ze allebei gelukkig van worden?
Iets dat beantwoordt aan hun noden op het vlak van schoonheid, veiligheid, geborgenheid.
Waar komen de ramen, bijvoorbeeld? Hoeveel ramen trouwens?
En wat als het huis vol zit? Zetten ze dan tenten in de tuin?
Komt er iets aan de muur te hangen? Welke kleur krijgen de muren?
Gewoon gebroken wit, of durven ze ook de fellere kleuren aan?
Maar de grootste vraag is: hoe worden ze het eens?

Homemade is, na het succesvolle De verse tijd, de tweede samenwerking tussen Kuno Bakker (Dood Paard) en Mokhallad Rasem (Toneelhuis), en maakt deel uit van een trilogie die in april 2022 wordt afgerond met de voorstelling Looking for habibi.

Waar in De verse tijd twee mannen elkaar ontmoetten en een vriendschap opbouwden, bouwen ze in Homemade verder. Dit keer aan een plek waar ze samen kunnen wonen, waar ze zich beiden thuis voelen. Het wordt tijd om te handelen. Er moet gebouwd worden.

In de pers

“Homemade toont op subtiele en geestige wijze hoe moeilijk het is om écht samen te leven. (…) Pas als het experiment is gestaakt, ontstaat er ruimte om naar de ander te luisteren, wat prachtige gesprekken oplevert over wat het betekent om je ergens thuis te voelen.” — ★★★★☆ NRC Handelsblad, Marijn Lems

“Maar de ondertoon is wel degelijk serieus, en daarin huist de ontroering. ‘Thuis’ laat zich moeilijk vangen. Om te beginnen moet je elkaar werkelijk zien, moet je elkaars poëzie vertalen en moet je touwen van geduld spannen. Dan heeft het kans van slagen, samenleven.” – ★★★★☆ De Volkskrant, Karin Veraart

“Pas na de oorspronkelijke poging, hebben ze in elkaar een thuis gevonden – geen puntdak of plat dak, klei noch hout, maar in onderlinge verbondenheid, een plek waarin ze ook daadwerkelijk elkaars taal spreken. Heel mooi.” – Theaterkrant, Sander Janssens