Nico Boon | De vraag is niet: of, maar: wanneer | première | coproductie

De vraag is niet: of, maar: wanneer is een absurdistische herwerking van de Oresteia van Aeschylos, de klassieke trilogie over oorlog, familievetes en wraak – zonder zich aan de verhaallijn of aan de sérieux van het originele Griekse stuk te houden. 

Vier ambtenaren, die toevallig familie van elkaar zijn, wachten in een villa in een buitenwijk op nieuws van een oorlog die zich aan de andere kant van de wereld afspeelt. Ze proberen in afwachting van de terugkeer van hun strijdende landgenoten de machine van het dagelijkse leven draaiende te houden: ze zwemmen in het buitenzwembad, ze eten biologisch voedsel, ze proberen hun conditie op pijl te houden. Dag na dag houden ze ook nauwkeurig de statistieken van de slachtingen bij.

Langzaamaan sijpelt echter het vermoeden door dat de crisissen die hen overvallen niet toevallig zijn en dat de rampen die ze in hun boeken noteren nooit zullen overgaan. De Griekse tragedie speelt zich in het hart van deze ambtenarenfamilie af: wie manipuleert er wie, en wie gebruikt de dreiging van een altijddurende oorlog als een excuus om een veel geheimere, interne gruwel te verzwijgen? Mythische Griekse wraakzucht meets Hitchcock meets bureaucratische slapstick à la De Collega’s.

tekst, regie Nico Boon | spel Tania Van der Sanden, Tom Van Bauwel, Mark Verstraete, Wietse Tanghe | co-regie Yuri van der Hoeven | scenografie, lichtontwerp Saskia Louwaard | kostuum Inge Büscher |  techniek Sander Salden | productie Voss Vzw | co-productie Kultuurfaktorij Monty, C-Mine Genk, CC Sharpoord, TAKT Dommelhof, CC De Spil | met de steun van het Vlaams Fonds voor de Letteren | spreiding Vincent Company | zakelijk beheer Klein Verzet

Nico Boon (1978) is schrijver, theatermaker en denkende mens. Met zijn polyfoon, weerbarstig, op dialogen gericht werk schaaft hij aan een geheel eigen vorm, die hij inzet om voorstellingen te maken over de denkkronkels en interacties van hedendaagse mensen. Zijn werk is een zoektocht naar het onzegbare, naar de stilte, naar een essentie voorbij het eindeloze getater van mensen. Zijn personages zijn, net als de schrijver (maar allicht minder bewust) altijd zoekend: “Op vragen over mijn werk, antwoord ik bijna altijd: ik weet het niet.”